Ο ανεφοδιασμός με καύσιμα στον αέρα είναι θέμα που απασχολεί κυρίως την Πολεμική Αεροπορία, αφού εκεί θέλουν τα αεροσκάφη να μένουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρόνο εν πτήσει αυξάνοντας την επιχειρησιακή ετοιμότητα και την ακτίνα δράσης. Πολλές δεκαετίες πριν και ως σήμερα ο ανεφοδιασμός γινόταν με το σύστημα Probe and Drogue. Σε αυτό ένας εύκαμπτος σωλήνας έβγαινε από το πίσω μέρος του τάνκερ και χάρη σε μια κωνική απόληξη, σαν να ήταν δηλαδή ένα απλό χωνί, επετυγχάνετο τέλεια εφαρμογή με το στόμιο του σωλήνα που προεξείχε από το αεροσκάφος-δέκτη. Ο πιο σύγχρονος τρόπος ανεφοδιασμού όμως είναι αυτός όπου ο πιλότος πλησιάζει το αεροσκάφος-μεταφορέα του καυσίμου από κάτω και σε απόσταση περίπου 15 μέτρων από το πίσω τμήμα του.
Σβήνονται όσα ηλεκτρονικά συστήματα κάνουν εκπομπή για την αποφυγή παρεμβολών, ανοίγονται οι δεξαμενές καυσίμου για αποσυμπίεση των αερίων στο εσωτερικό τους από την εξάτμιση της βενζίνης ενώ το σκάφος-δέκτης σταθεροποιείται απόλυτα από τον χειριστή του. Ενας άλλος ειδικά εκπαιδευμένος χειριστής, ο boomer, παίρνει τον έλεγχο και δίνει πλέον οπτικές οδηγίες που εμφανίζονται με τη μορφή χρωμάτων σε δύο παράλληλες λωρίδες στο μέσον και στο κάτω μέρος της ατράκτου του γεμάτου με βενζίνη αεροσκάφους του. Η μία λωρίδα δίνει οδηγίες σχετικά με το σωστό ύψος και η άλλη σχετικά με την απόσταση. Οταν και στις δύο λωρίδες, αρχίζοντας από κόκκινες και κίτρινες ενδείξεις, επικρατήσει τελικά το πράσινο, βγαίνει ο μαγνητικός τηλεσκοπικός σωλήνας ανεφοδιασμού επίσης με οπτικές ενδείξεις για τη σωστή έκτασή του οπότε αρχίζει ο καθαυτό ανεφοδιασμός. Εννοείται ότι κάθε άλλο παρά απαλλαγμένος κινδύνων είναι ένας τέτοιος τρόπος ανεφοδιασμού. Οχι μόνον διότι οι αναταράξεις και η τυχόν ύπαρξη νεφών δυσκολεύει την ασφαλή προσέγγιση στα 18.000 ως 21.000 πόδια, αλλά και διότι λόγω υποπίεσης επηρεάζονται οι ενδείξεις κάποιων οργάνων ύψους και ταχύτητας και στα δύο αεροσκάφη. Η όλη μετάγγιση πάντως δεν κρατάει περισσότερο από δύο ή τρία λεπτά όταν η ροή φθάσει να είναι 2.000 λίβρες καυσίμου το λεπτό.