Η έπαυλις Ανδρέα Παναγόπουλου μετέπειτα των υιών Δημητρίου Κανελλόπουλου, κατ΄αρχάς οικοδομήθηκε απο τον Ανδρέα Παναγόπουλο την περίοδο των ετών 1878 ως 1880 στην θέση παλιάς κεραμοσκεπούς αγροικίας και εντός κτήματος σταφιδάμπελου το οποίο αγόρασε απο τον Διονύσιο Στάμο.
Η έπαυλη και σήμερα ιδιοκτησίας Παναγώτη Κανελλόπουλου και κληρονόμων Αναστασίας Ευθυμίου το γένος Γεωργίου Κανελλόπουλου, βρίσκεται στατικώς σε καλή κατάσταση. Αποτελείται απο τον ισόγειο και τον ανώγειο όροφο και περιλαμβάνεται μορφολογικώς στην Εκλεκτεικαστική Σχολή με πολλά στοιχεία γοτθικής αρχιτεκτονικής. Η κύρια είσοδος καλύπτεται από στοά με οξυκόρυφα τόξα που στόν όροφο μετατρέπεται σε ωραιότατη θεαματική βεράντα σε όλο το μήκος της όψης.
To κέντρο της καλαίσθητης βεράντας είναι σκεπαστό και διακοσμείται με ξύλινο διακοσμητικά και γοτθικά μοτίβα, ενώ στο αέτωμα της δίρριχης στέγης υπάρχει φανταχτερή ζωγραφική με φυτικά μοτίβα. Οι δύο πλάγιες όψεις είναι λιτές χωρίς ιδιαίτερα διακοσμητικά στοιχεία εκτός απο τα οξυκόρυφα κουφώματα με φεγγίτες. Η πίσω πλευρά της έπαυλης είναι και αυτή λιτή, χωρίς ιδιαίτερα διακοσμητικά στοιχεία, με εξαίρεση τα οξυκόρυφα κουφώματα και έναν μοναδικό εξώση που φέρει όμορφα και κομψά μεταλλικά κιγκλιδώματα. To κτίριο της έπαυλης καλύπτεται απο δίρριχη στέγη που εξέχει περιμετρικά 0,50μ περίπου και στηρίζεται σε πυκνά και σκαλιστά φουρουσάκια δηλαδή προεξοχές επιφάνειας που χρησιμεύουν ως υποστηρίγματα στέγης ή και του εξώστη. Στο εσωτερικό της έπαυλης και ιδιαίτερα στο ισόγειο τα ταβάνια κοσμούν αξιόλογες οροφογραφίες.
Η έπαυλις θεωρείται, μαζί με τον κήπο της, αξιόλογο δείγμα εκλεκτικιστικής αρχιτεκτονικής και εξαιρετικό δείγμα μεγαλοαστικής εξοχικής έπαυλης στα τέλη του 19ου αιώνα. Η έπαυλις Παναγόπουλου και σήμερα Παναγιώτη Κανελλόπουλου είναι αποτέλεσμα μιας φανταστικής δημιουργίας ενός αστικού χώρου μοναδικής ομορφιάς. Μνημείο του 19ου αιώνα αποτελεί αξιόλογο αρχιτεκτονικό επίτευγμα στις παρυφές των αρχοντικών κατοικιών του νεοκλασικού ρυθμού, όπως άλωστε συμβαίνει και με τα άλλα κτιριακά αρχοντικά στο Μπεγουλάκι, όπου όλα μαζί συνυπάρχουν και παραπέμπουν σε διάφορες εποχές και παράλληλα έχουν ενταχθεί στον συνοικιακό ιστό του Μπεγουλακίου με αποτέλεσμα την δημιουργία ενός αστικού χώρου μοναδικής ομορφιάς και λειτουργικότητας οπου ενώνονται το παρελθόν και το παρόν.
Υδρευση της έπαυλης
Για την ύδρευση των επαύλεων Κρεμμύδη και Παναγόπουλου, συμφωνείται απο κοινού, να ανοιχτεί πηγάδι το οποίο θα ανήκει και στους δύο. Η θέση του πηγαδιού καθωρίστηκε σε θέση οπου υπάρχει υδροφόρο στρώμα, προκειμένου να υδρεύσει επαρκώς και τις δύο επαύλεις. Η θέση επεσημάνθει από κάποιον ραβδοσκόπο υπόγειων υδάτων τον Κωνσταντίνο Παναγάκο ο οποίος ανέλαβε και την ανώρυξη του φρέατος. Η ανώρυξη έγινε περί το έτος 1886-1890 και έφτασε σε βάθος 42 μέτρα, όπου και πράγματι βρέθηκε άφθονο πόσιμο νερό. Το στόμιο κτίσθηκε επιμελώς περί το ένα μέτρο και σε αυτό τοποθετήθηκε μάγγανο περιστρεφόμενο με βολάν για την συνεχή και χωρίς κόπο κίνηση ανελκήσεως του νερού. Το πηγάδι βρίσκεται μέσα στόν περίβολο της περιφραγμένης έπαυλης και διατηρείται μέχρι και σήμερα σε καλή κατάσταση με την φροντίδα του Παναγιώτη Κανελλόπουλου.