Έπαυλη Κόλλα

Μετά την επανάσταση και τον γλιτωμό απο την σφαγή της Χίου, ο Μιχαήλ Κόλλας ήλθε στην Ζάκυνθο και πριν απο το 1834, εγκαταστάθηκε στην Πάτρα. Ο Μιχαήλ και ο γιός του Ανδρέας εμπνεύστηκαν την ιδέα της έπαυλης και για την οικοδόμηση της ζήτησαν την φαντασία και το πνεύμα εξόχων αρχιτεκτόνων της ρομαντικής σχολής με πολύτιμα στοιχεία λυρισμού και ανάτασης.

Το έτος 1835 παρεκλήθη ο γερμανός αρχιτέκτων Ερνέστος Τσίλλερ ως ειδήμονας και επιδέξιος χειριστής εμπνεύσεων απο τον νεοκλασικισμό και την γερμανική νοοτροπία. Ο Τσίλλερ πρότεινε σχεδόν καθαρά νεοκλασικό στύλ με αρχιτεκτονικά στοιχεία κατασκευασμένα με ψευδή δόμηση απο αμμοκονία ή μαρμαρικονία, τα οποία κατά τον ρώσο αρχιτέκτονα Βολσώφ, που εκλήθη αργότερα έπρεπε να απορριφθούν διότι το σχέδιο Τρίλλερ ταράσσει την λιτή και ήρεμη αισθητική που είχε προτείνει ο ίδιος ο Βολσώφ στην οικογένεια Κόλλα. Αυτός εγγυήθηκε την ανάληψη της οικοδόμησης, προσδίδοντας στο έργο πλούσια χάρη, καλαισθησία με εσωτερική αλλά και εξωτερική επιζωγράφιση στα διαζώματα με γοτθικά φυτικά μοτίβα από γεώδη χρώματα της αργίλου και του πωρόλυθου.

Υπάρχει ο χρόνος ή μήπως είναι μόνο στο μυαλό των ανθρώπων;

Μέσα στο 2002 στα υπόγεια εργαστήρια του Πανεπιστημίου της Γενεύης έγινε ένα εξαιρετικά καθοριστικό πείραμα για την αντίληψή μας περί χρόνου. Με πολύ απλά λόγια, μπορούμε να πούμε ότι έστειλαν μέσα από οπτικές ίνες ζεύγη φωτονίων που είχαν παραχθεί μαζί και εξαρτιόταν το ένα από το άλλο. Αυτά ανά δύο έπεφταν το καθένα επάνω σε έναν ξεχωριστό καθρέφτη ειδικής κατασκευής ώστε να μπορούν να ανακλασθούν ή να περάσουν από μέσα, χωρίς να είναι προγραμματισμένο από πριν τι ακριβώς θα κάνουν.